بررسی کیفیت زندگی بیماران مبتلا به نارسایی قلبی

مقدمه: بیماریهای قلبی عروقی مهم ترین علت مرگ و میر در سراسر دنیا می باشند. پیامد اصلی نارسایی قلبی اختلال در توانایی عملکردی بیماران و ایجاد محدودیت در وظایف شغلی، خانوادگی و اجتماعی و در نهایت افت کیفیت زندگی بیماران است. بدلیل ماهیت مزمن، پیشرونده و غیرقابل برگشت این بیماری، هدف درمان و مراقبت، بهبود کیفیت زندگی بیماران است. با وجود مداخلات درمانی و مراقبتی پرهزینه، اطلاعات کامل و دقیقی از وضعیت کیفیت زندگی این بیماران در دسترس نیست. لذا این پژوهش با هدف تعیین کیفیت زندگی بیماران مبتلا به نارسایی قلبی و عوامل مرتبط با آن طراحی و اجرا گردید. روش: این پژوهش یک مطالعه توصیفی تحلیلی است که نمونه ها به روش در دسترس از بین افراد مراجعه کننده به مرکز قلب تهران از ابتدای خرداد الی پایان شهریور سال 1393 انتخاب گردیدند. 105 بیمار نارسایی قلبی با کسر تخلیه قلب کمتر از 30% و سطح عملکردی 3 و 4 انتخاب شدند. گردآوری داده ها با پرسشنامه کیفیت زندگی بیماران نارسایی قلبی مینه سوتا (MLHFQ) انجام شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش های آمار توصیفی و استنباطی با استفاده از نرم افزار SPSSver 20 استفاده گردید. یافته ها: 3/53% از بیماران در محدوده سنی بیشتر از 60 سال (سالمندی) قرار داشتند. اغلب بیماران، مرد (57/68%)، متاهل (9/62 %) و کسر تخلیه ای 20-10 درصد (80 %) داشتند. میانگین کیفیت زندگی در ابعاد جسمی، روحی روانی، اجتماعی اقتصادی و میانگین کل کیفیت زندگی به ترتیب 21/28، 45/10، 17/7 و 94/45 بود. تجزیه و تحلیل داده ها بیانگر این است که بین اغلب متغیرهای دموگرافیک (سن، جنس، وضعیت تاهل، سطح تحصیلات، شغل، نوع زندگی، طول مدت ابتلا به بیماری، تعداد دفعات بستری، مصرف سیگار، الکل و مواد مخدر) با هر سه بعد کیفیت زندگی و میانگین کل کیفیت زندگی ارتباط معناداری وجود دارد. نتیجه گیری: کیفیت زندگی بیماران مبتلا به نارسایی قلبی نسبت به مطالعات پیشین بهبود پیدا کرده است که بیانگر تاثیر مداخلات درمانی و مراقبتی است؛ اما وضعیت کیفیت زندگی این بیماران در حد مطلوبی ارزیابی نمی گردد؛ لذا برنامه ریزی برای بهبود کیفیت زندگی بیماران نارسایی قلبی و کنترل برخی متغیرهای قابل اصلاح در این بیماران ضروری به نظر می رسد.